Βουλευτική ασυλία και άρση της
Του Άλκη Ν. Δερβιτσιώτη*
1. Δεν είναι, ίσως, ευρέως γνωστό ότι η βουλευτική ασυλία προερχόμενη από τη βρετανική κοινοβουλευτική πράξη κατοχυρώθηκε ρητά για πρώτη φορά το 1689 με τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων (Bill of Rights). Στην εν λόγω Διακήρυξη προέβη το Αγγλικό Κοινοβούλιο μετά την “ένδοξη επανάσταση” του 1688 διά της οποίας εκηρύχθη οριστικά έκπτωτος ο Ιάκωβος Β’, τρίτος βασιλιάς της δυναστείας των Stuarts.
Μεταξύ άλλων η Διακήρυξη Δικαιωμάτων, η οποία κυρώθηκε από τους νέους βασιλείς Γουλιέλμο και Μαρία της Οράγγης, προέβλεπε την ελευθερία του λόγου, των συζητήσεων και των διαδικασιών εντός του Κοινοβουλίου. Περαιτέρω κατοχυρώθηκε το ακαταδίωκτο των μελών του Κοινοβουλίου από οποιοδήποτε δικαστήριο ή από οποιοδήποτε άλλο μηχανισμό εκτός του Κοινοβουλίου. Έκτοτε ο σχετικός θεσμός της βουλευτικής ασυλίας υιοθετήθηκε αρχικά ως πολιτικό πρόταγμα και ακολούθως ως νομικά κατοχυρωμένη πράξη στα Συντάγματα των κρατών της Ηπειρωτικής Ευρώπης.
